Statuty uchwalone na zamku podczas zjazdu książąt były najstarszym pisanym zbiorem praw na Mazowszu. W 1377 r. Siemowit III zwołał do Sochaczewa wojewodów, kasztelanów, sędziów i chorążych mazowieckich. Wraz ze swoimi synami: Januszem i Siemowitem IV oraz wielmożami uchwalił i spisał wspólny dla całego Mazowsza zbiór praw – 17 artykułów, które regulowały sprawy karne i cywilne. Wcześniej wyroki sadowe były podejmowane w oparciu o prawo zwyczajowe, prawo kościelne, prawa niemieckie lub też w oparciu o tzw. sądy Boże.

Zachowane do dzisiaj ruiny są pozostałością po wczesnobarokowym zamku z początku XVII w. W wyniku badań archeologicznych odkryto jednak ślady wcześniejszych budowli wzniesionych przez księcia Siemowita. Rozbudowę zamku przeprowadziła w drugiej połowie XV w. księżna Anna Oleśnicka, matka zmarłych tragicznie ostatnich książąt płockich, która sprawowała rządy w ziemi sochaczewskiej do 1476 r., a następnie Krzysztof Szydłowiecki, który był jednym ze starostów sochaczewskich po inkorporacji ziemi sochaczewskiej do Polski. W ostatnich latach ruiny zamkowe zostały poddane badaniom archeologicznym, a obecnie odbywa się proces ich konserwacji i rekonstrukcji. Projektu przebadania oraz odbudowy najcenniejszego sochaczewskiego zabytku podjęło się Stowarzyszenie „Nasz Zamek”.