Chciałem wam, siostrylle, walczyka mego posłać, ale nie mam czasu pisać, bo tuż wsiadamy; jest teraz rano, godzina 8-ma (bo my nigdy przed 7 nie wstajem). Powietrze świeże, słonko ślicznie świeci, ptaszki świergocą, strumyka nie ma, boby mruczał, ale za to jest staw i żaby ślicznie śpiewają – pisał w Kowalewie Fryderyk Chopin. Malowniczo położna posiadłość hr. Ksawerego Zboińskiego była punktem wypadowym ich podróży na Pomorze podczas letnich wakacji w 1827 r. Młody Chopin spędził w Kowalewie zaledwie kilka dni, za to w cudownej sielskiej atmosferze i w towarzystwie najbliższej rodziny hrabiego: jego żony i trzech kilkuletnich córek. O jednej z nich, Kamili, wspomina w dalszej części listu: Ależ najzabawniejszy jest koss, co przed oknami awantury wyśpiewywa, a po kosie najmłodsza Kamilka Pana Zboińskiego, co jeszcze dwóch lat nie ma, polubiła mię i paplocze, że „Kagila koteć pana koteć”. Nie wiadomo, jak wyglądał w pierwszej połowie XIX w. majątek w Kowalewie. Należał do rodziny Zboińskich do 1843 r., kiedy kupiła go Krystyna Fink. Do dziś zachował się jedynie zrujnowany dwór wzniesiony przed 1859 r. dla Antoniego Jabłońskiego, do którego wówczas należało Kowalewo. Zbudowano go prawdopodobnie w tym samym miejscu, w którym znajdowała się posiadłość odwiedzona w 1827 r. przez Chopina. 

Hrabia Franciszek Ksawery Zboiński urodził się w 1795 r. w Kozłowie. Jego przodkowie pochodzili ze Zboińskich herbu Ogończyk ze Zbójna i Ossówki. Był synem szambelana królewskiego Jana Nepomucena Zboińskiego i Joanny z Jeżewskich, dziedzicem dóbr kozłowskich na Pomorzu. Kozłowo było ordynacją (czyli wielkim majątkiem rodowym) położoną w powiecie świeckim w Prusach Królewskich. Hrabia Zboiński był ponadto właścicielem Kowalewa, Lubczy i Dziewanowa. Ożenił się 4 listopada 1818 r. w Radzanowie w powiecie mławskim z Antoniną Niemojewską herbu Rola i miał z nią trzy córki, które – jako kilkulatki – Chopin poznał podczas pobytu w Kowalewie. O dużej zażyłości Zboińskiego z rodziną Chopinów świadczyć może fakt, że w 1815 r. hrabia został poproszony, by zostać ojcem chrzestnym ich najmłodszej córki Emilii. W późniejszych latach hrabia Zboiński wyemigrował i wrócił dopiero ok. 1839 r. W latach 40. aktywnie występował przeciwko zaborcy, za co osadzono go w więzieniu. Zmarł w 1853 r. w Świeciu.