Wyzwolenie Mińska Mazowieckiego, które nastąpiło 17 sierpnia, było przełomowym momentem Bitwy Warszawskiej. Umożliwił je kontratak polskiego wojska od strony rzeki Wieprz. Polscy dowódcy planowali uderzenie na bolszewików na tyłach ich Frontu Zachodniego. 16 sierpnia Grupa Uderzeniowa, złożona z jednostek Frontu Środkowego rozlokowanych nad rzeką Wieprz pomiędzy Dęblinem a Lubartowem, rozpoczęła atak. Dowództwo objął Józef Piłsudski, lokując stanowisko dowodzenia przy sztabie 14 Dywizji Piechoty nacierającej na Mińsk Mazowiecki od południa. Polskie dywizje, wykorzystując znaczącą przewagę nad słabymi na tym obszarze wojskami bolszewickimi, rozbiły je i zagroziły tyłom Armii Czerwonej walczącej pod Warszawą. W ciągu doby Polacy posunęli się aż o 45 km na północ. Jednocześnie 17 sierpnia w kierunku Mińska atak prowadziła druga Grupa Uderzeniowa z pułkownikiem Stanisławem Wrzalińskim na czele. Tworzyła ją 29 Brygada Piechoty wzmocniona Grupą Pancerną majora Nowickiego, która dysponowała trzema pociągami pancernymi, pięcioma sekcjami czołgów i 10 samolotami. Natarcie rozpoczęło się około godz. 9.00 z okolic Wesołej. Około godz. 18.00 na dworzec kolejowy w Mińsku Mazowieckim wdarły się dwa polskie pociągi pancerne. Miasto zostało wyzwolone.