Podczas wojny polsko-bolszewickiej położone nad Wkrą Borkowo miało duże znaczenie strategiczne dla polskiego Frontu Północnego. Przerwanie polskiej obrony na rzece umożliwiłoby bolszewikom Podczas wojny polsko-bolszewickiej położone nad Wkrą Borkowo miało duże znaczenie strategiczne dla polskiego Frontu Północnego. Przerwanie polskiej obrony na rzece umożliwiłoby bolszewikom sforsowanie Wisły i zaatakowanie Warszawy od zachodu.

Bolszewicy uderzyli na Borkowo 14 sierpnia 1920 r. Ich szykujące się do przeprawy przez Wkrę oddziały zaatakowała polska Brygada Syberyjska oraz oddziały 9 i 18 Dywizji Piechoty. Krwawe walki toczyły się do 15 sierpnia. Sowieci jeszcze ośmiokrotnie ponawiali ataki na linii Zawady – Borkowo, nie zdołali jednak przekroczyć Wkry. 16 sierpnia polskie jednostki przeszły na wschodni brzeg rzeki i rozpoczęły ofensywę w kierunku Nasielska i Pułtuska, zmuszając wroga do odwrotu. 

Najważniejszą rolę w bitwie pod Borkowem odegrała Brygada Syberyjska złożona z przybyłych do kraju zdemobilizowanych żołnierzy Błękitnej Armii gen. J. Hallera oraz ochotników. Dowódcą Brygady był pułkownik Kazimierz Rumsza. Stanowiący 75% ochotnicy, rekrutujący się głównie spośród młodzieży gimnazjalnej i harcerzy, ruszali do walki po zaledwie dwutygodniowym przeszkoleniu.